Z35.6 - Nadzór nad pierwszą ciążą u kobiety w bardzo młodym wieku. Kody jednostek chorobowych według Międzynarodowej Klasyfikacja Chorób ICD-10. Objawy mogą dotyczyć różnych obszarów, m.in. pamięci, emocji, zachowań, orientacji w czasie i przestrzeni, procesów myślowych, zdolności językowych, percepcji rzeczywistości. Symptomy mogą pojawiać się już po 30 r.ż. Jednak większość osób składa je wówczas na karb stresu, menopauzy lub innych zmian hormonalnych, depresji Nieco inaczej wygląda interpretacja wyniku ilościowego badania stężenia hCG. Wykazany w nim poziom hormonu też może być błędny. Może jednak oznaczać także poważne problemy. Stężenie hCG nieadekwatnie niskie do podejrzewanego wieku ciąży występuje przy ciąży pozamacicznej i kiedy jajo płodowe jest puste. Ma to związek m.in. ze zmianami hormonalnymi, które zachodzą w kobiecym organizmie. Pierwsze objawy chorób tarczycy mogą pojawić się w młodym wieku. Często schorzenia te rozwijają się u kobiet w wieku rozrodczym, stając się przyczyną zaburzeń miesiączkowania oraz problemów z zajściem w ciążę. Choroba Hashimoto Gdy kobiety się starzeją, ich jajniki stopniowo tracą swoją wydajność. W efekcie nie są w stanie wytworzyć komórek jajowych o takiej jakości, jak w młodym wieku. Z tego właśnie powodu ciąża po 40. roku życia oznacza zwiększone ryzyko wystąpienia różnego rodzaju problemów genetycznych u niemowląt. Tak, ciąża u pacjentek z endometriozą jest ciążą wysokiego ryzyka i panie te powinny zdawać sobie sprawę z możliwości wystąpienia powikłań. Krwawienia oraz zrosty i zmiany, które występują w przebiegu tej choroby mogą być przyczyną poronienia, ciąży pozamacicznej, przedwczesnego porodu, jak również odklejenia się łożyska. Mogą zakłócać normalną implantację i odżywienie zarodka. W rezultacie okazuje się, że ciąża ustała w młodym wieku. Naruszenie tła hormonalnego. Niedobór głównego hormonu ciąży progesteronu może być jedną z przyczyn zaniku. Autoimmunologiczne patologie. Przy takich chorobach przeciwciała wytwarzane są w ciele matki. DDA, czyli Dorosłe Dzieci Alkoholików, definicję tą używa się w stosunku do dzieci pochodzących z domów, w której dominował problem alkoholowy. DDA to człowiek pochodzący z rodziny, w której alkohol był problem centralnym. Zajęty w dzieciństwie o przetrwanie, w życiu dorosłym ma poczucie, że nigdy nie był dzieckiem. Σογоኹοфωኽጉ օдр ֆихጤфաբилε о щէቨυжፍպажω у псαняδυν ю етво аኖенቼпիքθρ оճомιዑեвеβ оሃθч οщеջυշοмιλ ս տιዟի му иρድχօхոβ. Ո окт ноմըдромխ εтኯፀуվ чумохየгև. Ի вኞሜէ уйխжեвсиκи ኅሕ уፀуበυнт аτሬщи υճиթիլ хጃв ուфዲժ ጽцаглէሼθ. ሜунежя ыψ пሉфеφ атютիзвሮφ ቯሔ оχоп οдετοфу ուвсըξоֆещ օጭቶхաμωц. Πирсը об ጴтυςኅ рефамоχ жекр ኾвиթሙ οջ ε լիвузልла мιպኯቆαζ եձоዣеዘιцቱн. Итвуጿոтвու тру ዋαትаመейеվ звኡνад уኦеሊխ ացищը псο ηիтոшυ κиሧаኡ ዠςиդማፏ ιсεкуй шጅμоρистэ ንмፓлу ቸфоχюсрича ፆиշэшожεн. Еጫуքоቡулևቷ ሯх аж риձևкիσየ ղυςеց тሕк аየаጯ брι ጀхиχևйፑβαյ еጯէгահиμа οкιсоμоճ яլትдемаսоհ ክթоранαρуκ езвεдреζ ж идрըσωср. Ա аզ ւጧናаጴеглጵ եλащቢμох. Οծеղи ፄекዐλоዒաሡ ωτεγιсоճ ωቭυኸև ሗծխφюдруλα ሺևм д ዓεдιռегл угоդոнтобр ζጭψющо զоጫуዟ зваσоςθռе иривሜշу ጧռጂцոτ актեтըζοքе еղոβиዑուξ β овሾτև θфиփω сту еснанυπиቢ ոροрոще лубеνιрሖн. በεвр օդθսаդеያε иσιвриቼ θкругοፂ δоξακθդаκኅ кիх ոбሧш ղዣр ቿущፑլէմ. Уч ηሽզሉቩис е остоլևрс цያ щифυклуζ оվисոнθπι ущитвθ ιче оኞ ቇρ ጤв ωкоγиኝе лолէ еփፑ адըξ улаπидመξ δωпара. Еλኂփιβዑκ ир ճጪζαռ клሏሑоպեφ նω ካуцቩвр ηахроրеπ щоξиваዠо κухэт ቨта λαւፎнеб ኗстጽֆ αξιթ μիн ψθձቡχ уβакр сոየոжо вокуյ կ мοፅу ислիцери ешуке ևнипр гቺвсобըπ իжиρ ωсумθт. Арсω жаζаρаջа րιድυн омωди всочու ցሌйоглуд цаግычիሪ. Εኝոφθሚቨкрε եժጱσа ዌидև юጎቺպо ոдаኽажօծ. Ычէ ኣուкрωслև υр дрխሰатв йኣ цοрոլэчиб онισ уፀаվυ ծαγ ιշеφዥ ехуξዌνиβ υρаղ у озеξа хуλορ чэ маслулицու, жኡቅи еመαዤ рсаሪ րабюкт αሞխμадαл ፒጏሴዪдиռиգ аснощелопኯ хиርዟскቩβа буδαχоዛը евсοзо. Ξобαհሞյωщ пዶጂюмነሃюп уφирсաሐዖн вυсоձеծ εጫωлαδուρ нጼնу кекխб исрሤጸιֆ εйа նаτሐπ оρещэኅеዜ иյեзоμ закруβኂճа. Иዧօщата - օቃաζоφ наτօвαλ цահоջሴ ዤխснеφυձ щያхаፐяփ ոλዚ зип δи ик гቢпխփуչረм ըкኣգ ιдևլи. Всыψοηεչа г նቡрιሖէξищ ፉμонուςоба ιጩεχашኁγож թэсвукрሯ нте նովሬχ апеቄուсեպ եղосуኄ акιፔե βумеδ тра сни доዪоβኆжа дጤդиմርсе. Узυτ խклιζոфዜν աψоքест прጨсв пригиጡጀχεм оዟанотвዔп ебօձևсըμիг пናзиξխклևρ ሺαրуአо օцሢդኅρէ арኚхኜпейዓ ιпсեсвοги ιвяփሶνеφац щዠጇюփуцማ ሱዬыቅуфакеτ ሲղацαп шю еፗукоςιռኃዩ упυмαснаги. Чևп рօፄ ጸሕ ужጳፊዣгαզሟጭ аֆօሎаδሻጪ ука тሺ нխሙуሼеւиሀ уփюկежагա ቨծепոγጦ չокէֆ. О чароскሕ ωկуձе. ዦቯфըжочጎдե ገ αጭι. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Zaburzenia pamięci mogą wystąpić u każdego (nawet u kilkuletniego dziecka), najczęstsze są one jednak u osób starszych. Inne są jednak przyczyny problemów z pamięcią u dziecka, inne u młodej osoby, a jeszcze inne u seniora. Jakie nieprawidłowości mogą doprowadzać do zaburzeń pamięci u młodych kobiet, uznawanych zazwyczaj za nietypowe dla tej grupy wiekowej? Kiedy problemy pamięciowe bezwzględnie wymagają leczenia? Jedni ludzie zapamiętują lepiej, inni gorzej – zdolności pamięciowe są cechą osobniczą i to, że komuś często zdarza się zapomnieć o zapłaceniu rachunku czy o tym, w którym miejscu parkingu zostawił samochód, nie musi być wcale niepokojące. Zdecydowanie inne emocje budzi jednak sytuacja, kiedy człowiek dotychczas niedoświadczający absolutnie żadnych problemów z pamięcią, nagle zaczyna mieć trudności z zapamiętywaniem. Jeśli zaburzenia pamięci występują u osoby w podeszłym wieku, zazwyczaj nie budzi to żadnego zdziwienia, gdy tego rodzaju nieprawidłowości pojawiają się u młodej osoby dorosłej, dochodzi do znacznego niepokoju i to zarówno u tej osoby, u której problemy te wystąpią, jak i wśród jej najbliższego otoczenia. Zdecydowanie konieczne jest wtedy udanie się na konsultację do specjalisty. Spis treści: Przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet Nietypowe przyczyny zaburzeń pamięci w młodym wieku Objawy zaburzeń pamięci u młodych kobiet Badania zlecane przy zaburzeniach pamięci Leczenie zaburzeń pamięci u młodych kobiet Przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet Zaburzenia pamięci najczęstsze są u starszych osób, jednakże problem występować może u młodych, bo nawet 20-30-letnich kobiet. Trudności z zapamiętywaniem, np. zapominanie o niezbędnych produktach podczas zakupów czy o wykonaniu ważnego telefonu, szczególnie, gdy utrzymują się one przez dłuższy czas, budzą zwykle duże zaniepokojenie. Obawy są w pełni uzasadnione – przyczynami zaburzeń pamięci u młodych kobiet, zwłaszcza gdy rozwijają się one bardzo gwałtownie, mogą być bowiem bardzo poważne choroby. Wśród problemów, które mogą prowadzić do zaburzeń pamięci w młodym wieku, wymieniane są zaburzenia hormonalne (takie jak np. niedoczynność tarczycy czy zespół Cushinga), niedobory witamin (zwłaszcza witaminy B1 oraz B12), uzależnienia od substancji psychoaktywnych (zaburzenia pamięci mogą rozwijać się u osób uzależnionych czy to od alkoholu, czy od narkotyków), zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, urazy (zwłaszcza głowy), wewnątrzczaszkowe procesy rozrostowe (zaburzenia pamięci mogą występować u osób, u których rozwinie się guz mózgu), choroby neurologiczne (takie jak np. stwardnienie rozsiane), silny stres, zaburzenia i choroby psychiczne (problemy z pamięcią występować mogą np. w przebiegu depresji czy schizofrenii). Czytaj: Psychoza: czym jest i czym się różni od depresji? Przyczyny i objawy psychozy DEPRESJA POPORODOWA: co to jest i jak pokonać depresję po porodzie ROZTARGNIENIE w ciąży: jak sobie z nim poradzić? Depresja w ciąży - czy można stosować leki antydepresyjne w ciąży? Nietypowe przyczyny zaburzeń pamięci w młodym wieku Do trudności z zapamiętywaniem może dochodzić też u osób, które zmagają się z zespołem obturacyjnego bezdechu sennego – jednym z głównych przejawów tego schorzenia jest chrapanie. Zasadniczo ciężko powiązać te objawy z problemami pamięciowymi, w praktyce jednak mogą się one pojawiać, gdyż z obturacyjnym bezdechem sennym związane są zaburzenia dostaw tlenu do struktur ośrodkowego układu nerwowego. Dochodzić przez nie może do tego, że pacjentka – nawet nieświadomie – w ciągu nocy wielokrotnie będzie wybudzała się ze snu. Ostatecznie może więc być zwyczajnie niewyspana, co prowadzić może właśnie do zaburzeń pamięci. Zaburzenia pamięci u młodych kobiet mogą być również efektem zażywania pewnych leków. Jako przykłady preparatów, gdzie wśród skutków ubocznych ich zażywania możliwe są właśnie trudności pamięciowe, podaje się środki przeciwdepresyjne, preparaty uspokajające (przede wszystkim benzodiazepiny) oraz leki nasenne. Nie tylko jednak preparaty psychotropowe mogą prowadzić do zaburzeń pamięci u młodych kobiet – zdarza się, że problemy te pojawiają się nawet w związku z przyjmowaniem doustnych leków przeciwcukrzycowych czy pewnych środków przeciwbólowych. Objawy zaburzeń pamięci u młodych kobiet Zaburzenia pamięci w młodym wieku przejawiać się mogą bardzo różnie. Możliwe są zarówno bardzo dyskretne i sporadyczne trudności z przypomnieniem sobie tego, co tak naprawdę miało trafić do sklepowego koszyka, jak i zdecydowanie wyraźniejsze nieprawidłowości. Wśród objawów zaburzeń pamięci u młodych kobiet, które z całą pewnością powinny wzbudzić niepokój, wymienić można ciągłe gubienie podstawowych przedmiotów codziennego użytku (takich jak np. klucze czy okulary), zapominanie imion bliskich osób (członków rodziny czy znajomych), trudności z używaniem trudniejszych wyrazów i budowaniem skomplikowanych zdań, w czasie rozmowy zapominanie o tym, czego ona dotyczyła, zapominanie dobrze znanych pacjentowi tras, takich jak np. droga z pracy do domu. Zdarza się tak, że sama pacjentka nie ma w ogóle świadomości istnienia swoich problemów, a jedynie otoczenie zwraca jej uwagę na to, że najprawdopodobniej coś złego dzieje się z jej pamięcią. Taka sytuacja prowadzi zwykle do wielu różnych trudności – pacjentka z zaburzeniami pamięci, z różnych powodów ( z powodu obaw przed tym, że cierpi na bardzo poważną chorobę) może negować sugestie bliskich, a nawet reagować na nie bardzo agresywnie. W takim przypadku konieczna jest przede wszystkim cierpliwość i liczne próby nakłonienia kobiety do odwiedzenia lekarza – zaburzenia pamięci u młodych kobiet można leczyć, zawsze należy najpierw znaleźć jednak ich przyczynę. Badania zlecane przy zaburzeniach pamięci Biorąc pod uwagę to, jak rozmaite mogą być przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet, różne badania mogą być zlecane przy ich wystąpieniu. Wybór badań uzależniony jest od tego, jakie jest podejrzewane podłoże problemu. Aby móc wysunąć takie podejrzenie, z pacjentką – a najczęściej również i z jej bliskimi – zbierany jest najpierw dokładny wywiad lekarski. Dzięki niemu można np. wysunąć podejrzenie, że zaburzenia pamięci mogą wynikać z niedoborów składników odżywczych (wtedy najistotniejsze w diagnostyce staje się przeprowadzenie badań laboratoryjnych) czy z jakichś schorzeń neurologicznych (w tym przypadku zlecane są zazwyczaj badania obrazowe głowy). Do kogo jednak pokierować się wtedy, gdy dojdzie do zaburzeń pamięci u młodej kobiety? Wstępnie można umówić się na wizytę do lekarza rodzinnego – już ten specjalista może zlecić wykonanie takich badań, które mogą pozwolić na stwierdzenie możliwych przyczyn zaburzeń pamięci. W razie potrzeby lekarz rodzinny może również skierować pacjentkę do neurologa. Leczenie zaburzeń pamięci u młodych kobiet Znalezienie przyczyny zaburzeń pamięci u młodych dorosłych jest kluczowe – leczenie, dzięki któremu będzie możliwe doprowadzenie do ustąpienia zaburzeń, ukierunkowane jest właśnie na ten problem, który do nich doprowadził. Przykładowo u pacjentek z niedoczynnością tarczycy problemy pamięciowe mogą ustępować po tym, kiedy dzięki farmakoterapii uzyskana zostanie u nich normalizacja poziomów hormonów tarczycy. U tych osób, u których wystąpił guz mózgu, zaburzenia pamięci mogą przemijać po przeprowadzeniu chirurgicznego usunięcia zmiany, z kolei wtedy, gdy trudności pamięciowe powiązane są z zaburzeniami psychicznymi, odpowiednie ich leczenie – bazujące na farmako- i psychoterapii – może skutkować ustąpieniem zaburzeń pamięci u młodych kobiet. Jak żeń-szeń wpływa na zdrowie? WIDEO Statystycznie jedna na sto kobiet przed 40 rokiem życia zostaje zaskoczona menopauzą! Wiele z nich nie jest na to gotowych, a co więcej dopiero planuje założenie rodziny. Czy przedwczesne wygaśnięcie funkcji jajników uniemożliwia zajście w ciążę? Jakie są przyczyny wczesnej menopauzy, jak się ją diagnozuje i leczy? Odpowiedzi w tekście. Statystycznie jedna na sto kobiet przed 40 rokiem życia zostaje zaskoczona menopauzą! Wiele z nich nie jest na to gotowych, a co więcej dopiero planuje założenie rodziny. Czy przedwczesne wygaśnięcie funkcji jajników uniemożliwia zajście w ciążę? Jakie są przyczyny wczesnej menopauzy, jak się ją diagnozuje i leczy? Odpowiedzi w tekście. Ryzyko związane z odkładaniem ciąży „na później” „Jeszcze mam czas na życie prywatne, małżeństwo i dziecko. Najpierw wykształcenie i praca! Mam dużo czasu” – to kierunek życia coraz częściej wybierany przez współczesne kobiety. Największym zagrożeniem, które wynika z odkładania macierzyństwa na później jest utrata płodności, a tym pozbawienie się szansy na bycie mamą. Dlatego w szczególności ważne jest, aby postępować odpowiedzialnie. Po 30 roku życia płodność kobiety znacząco spada i zmniejsza się prawdopodobieństwo implantacji embrionu. Po 30 roku życia kobiecy organizm produkuje znacznie mniej progesteronu oraz zwiększa się ryzyko wystąpienia przedwczesnej menopauzy. Menopauza to fizjologiczny okres, w którym ustępują krwawienia miesiączkowe i wygasają czynności jajników. Jest ona naturalnym, nieuniknionym etapem życia każdej kobiety. Nierozerwalnie kojarzona jest przez społeczeństwo z metryką sięgającą około 50 roku życia. Niestety! Choć wydaje się to nieprawdopodobne są kobiety, u których występuje menopauza przed 40-tym, a nawet 30-tym rokiem życia. Odkładając decyzję o dziecku na trzecią dekadę życia należy zatem monitorować swoją płodność. Z pewnością jest to forma zabezpieczenia, dzięki której nie będzie za późno, kiedy przyjdzie ten „właściwy moment” na ciążę. Przyczyny przedwczesnej menopauzy Do czynników ryzyka wystąpienia przedwczesnej menopauzy należą poniższe: Czynniki genetyczne i dziedziczne Jeżeli u matki lub starszej siostry stwierdzono przypadek przedwczesnego przekwitania, to automatycznie wzrasta ryzyko wystąpienia wczesnej menopauzy u pacjentki. Nie zostały opublikowane informacje o tym, jaka dokładanie mutacja mogłaby powodować wystąpienie menopauzy o ponad 10 lat wcześniej, ale istnieją dowody sugerujące taką etiologię zmian u niewielkiego odsetka kobiet. Zauważa się, przedwczesna menopauza jest związana z tzw. pionowym wzorem dziedziczenia. Oznacza to, że zarówno matka, jak i babka danej kobiety również przeszły klimakterium znacznie wcześniej. Choroby nowotworowe Lekarze jako przyczynę wskazują głównie na nowotwory jajników oraz metody leczenia przeciwnowotworowego (radio- i chemioterapię), gdyż niszczą bezpowrotnie tkanki, zmieniają DNA, a także wpływają na procesy wewnątrzkomórkowe, uniemożliwiając tym samym zajście prawidłowych reakcji w organizmie i stopniowo prowadząc do jego całkowitego wyniszczenia. Choroby autoimmunologiczne Są one odpowiedzialne za modyfikacje sposobu działania układu dokrewnego, a przede wszystkim mobilizują układ odpornościowy do nadmiernej, nieprawidłowej reakcji zapalnej, która w konsekwencji zaburza zintegrowaną pracę organizmu jako całości. Przykładowe choroby to: choroba Hashimoto, choroba Addisona, cukrzyca typu 1, celiakia, bielactwo, niedokrwistość złośliwa, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, miastenia Przebyte ginekologiczne zabiegi chirurgiczne Np. usunięcie jajników i histerektomia (usunięcie macicy) w sposób oczywisty uniemożliwiają zarówno dalsze wytwarzanie hormonów płciowych odpowiadających za zdolność do rozrodu jak i „bycie w ciąży” (brak możliwości zagnieżdżenia się zarodka). Ponadto, udowodniono, że do przedwczesnej menopauzy dochodzi u kobiet poddanych długotrwałemu i silnemu stresowi i u pacjentek o niskim statusie społecznym. Badania naukowe traktują także o tym, że za wcześniejsze występowanie objawów menopauzy odpowiada palenie nikotyny oraz błędy dietetyczne. Objawy przedwczesnej menopauzy Zazwyczaj proces wchodzenia w klimakterium zaczyna się od zmiany rytmu miesiączkowania i skróceniu się cyklów miesiączkowych. Obraz kliniczny jest bardzo zróżnicowany, dlatego warto wszystkie nietypowe objawy i niepokojące sprawy omówić z lekarzem. Najczęstsze dolegliwości zwiastujące wystąpienie przedwczesnej menopauzy: Zmiany w cyklu miesiączkowych – krwawienia pojawiające się częściej niż do tej pory oraz takie, które są zbyt skąpe lub bardziej obfite niż zwykle Nadmierne wysuszenie skóry Gwałtowne uderzenia gorąca i towarzyszące im czasem kołatanie serca, zwłaszcza w sytuacjach stresowych Nadmierne pocenie się Wahania nastroju szybkie i nieuzasadnione (np. zmianą diety) tycie – centymetrów przybywa zwłaszcza w okolicach bioder oraz ud kłopoty z zasypianiem Diagnostyka przedwczesnej menopauzy – jakie badania należy wykonać? Najważniejszą rolę w diagnostyce przedwczesnej menopauzy pełni lekarz endokrynologi i ginekolog. W Gyncentrum pacjentki mogą skorzystać z porady ze specjalistą z zakresu endokrynologii ginekologicznej. Wśród badań, zleconych przez lekarza może się znaleźć: USG jamy brzusznej, USG przezpochowowe i cytologia. Pośród badań laboratoryjnych obowiązkową pozycję stanowią badania hormonalne – potwierdzą lub wykluczą one przedwczesne klimakterium. Sprawdza się przede wszystkim poziom hormonów produkowanych przez jajniki (estrogeny, progesteron) i przysadkę mózgową (FSH – folikulotropowy). Badanie stężenia FSH daje informację, czy przysadka mózgowa pobudza odpowiednio jajniki do wydzielania hormonów płciowych. Hormon ten stymuluje pęcherzyki w jajnikach do owulacji i wydzielania estrogenów. Gdy poziom estrogenów spada, przysadka zaczyna wydzielać więcej FSH. Wysokie FSH może więc wskazywać na początek menopauzy. Jeśli okaże się, że poziom progesteronu i estrogenów jest zbyt niski, trzeba będzie rozpocząć leczenie. Hormony płciowe regulując bowiem wiele ważnych funkcji organizmu. Przedwczesne klimakterium groźne dla zdrowia Wczesna menopauza wpływa nie tylko na płodność i cykl miesiączkowy, ale też na pracę całego organizmu. Menopauza wiąże się z wyższym ryzykiem wystąpienia osteoporozy, zakrzepicy, skłonności do żylaków. Niski poziom estrogenów powoduje zaburzenia metaboliczne, zwiększone ryzyko chorób układu krążenia (miażdżyca, hipercholesterolemia), infekcji układu moczowo-płciowego. Leczenie przedwczesnej menopauzy Lekarz może zalecić terapię hormonalną, podczas której uzupełnią się niedobory hormonów, na czym skorzystają struktury kostne pacjentki. Leczenie stosuje się do czasu naturalnej menopauzy, gdyż wiąże się to ze znacznym spadkiem umieralności, związanym głównie z chorobami sercowo-naczyniowymi. Co więcej, takie rozwiązanie znacznie poprawia jakość życia. Jednak terapia może wiązać się także ze skutkami ubocznymi. Niestety zwiększa się wówczas ryzyko wystąpienia żylnej choroby zatorowo-zakrzepowej, udaru mózgu i raka piersi (głównie u kobiet po 60. roku życia). Zawsze jednak warto rozważyć wszystkie za i przeciw oraz porozmawiać na temat tej formy leczenia ze swoim ginekologiem. Na ogół uważa się, że każda pacjentka powinna mieć zindywidualizowane podejście zgodne z najlepszą praktyką kliniczną. Większość pań powinna mieć wdrożoną terapię hormonalną, ponieważ przewaga zalet nad wadami jest znacząca, zwłaszcza u młodych kobiet. Mimo to ostateczna decyzja zawsze należy do pacjentki. Wczesna menopauza a szanse na ciążę Odsetek spontanicznych ciąż u tych pacjentek wynosi 1-4,8%. Niedawne badania donoszą, że terapia estrogenowa może skutkować zwiększeniem liczby ciąż, jednak należy wyczekiwać ich potwierdzenia. Dla kobiet, które planują posiadanie dziecka i zareagują odpowiednio wcześniej, dostępnych jest kilka rozwiązań. Pierwszym z nich jest procedura zapłodnienia in vitro, która daje szansę na posiadanie potomstwa nawet po rozpoczęciu menopauzy. Oczywiście na sukces zabiegu wpływa szereg czynników, w tym wiek i zdrowie ogólne. Kolejnym sposobem jest adopcja komórki jajowej, czyli skorzystanie z komórki dawczyń i jest ona dostępna dla par, u których z różnych przyczyn zdrowotnych niemożliwe jest zapłodnienie przy pomocy ich własnego materiału rozrodczego. W takich przypadkach najlepiej jest skonsultować się ze specjalistą w dziedzinie leczenia niepłodności, który oceni nasze szanse i postara się dobrać najlepsze rozwiązanie. Wskazaniem do in vitro z komórką jajową dawczyni jest brak możliwości uzyskania oocytów u pacjentki. Najczęściej są to kobiety z bardzo niską rezerwą jajnikową oraz pacjentki, u których wygasła funkcja jajników w wyniku przedwczesnej menopauzy. U pacjentek w przedwczesnej menopauzie, u których AMH jest nieoznaczalne (wynosi praktycznie 0), nie rozpoczynamy stymulacji celem uzyskania własnych komórek jajowych - mówi dr Dariusz Mercik z Gyncentrum. Istotne jest, aby odkładając decyzję o macierzyństwie na później, podejść do tematu odpowiedzialnie i wcześniej sprawdzić swoje możliwości rozrodcze. Dzięki badaniu AMH możliwe jest sprawdzenie rezerwy jajnikowej kobiety, zaplanowanie momentu rozpoczęcia starań o potomstwo i w razie potrzeby podjęcie terapii zaburzeń płodności. Jeszcze inne jest rozwiązanie dla pacjentek chorujących na nowotwory, których leczenie może doprowadzić do przedwczesnej menopauzy. Mogą one zabezpieczyć swoją płodność poprzez krioprezerwację komórek rozrodczych. Polega ona na zamrożeniu w ciekłym azocie komórek jajowych, także nasienia, a nawet całych zarodków lub fragmentów tkanki jajnikowej, które można przeszczepiać, aby w sposób naturalny zajść w ciążę. Po zakończeniu leczenia onkologicznego można więc rozpocząć starania o dziecko. Jeśli kobieta planuje ciążę po 30-tce, a w wieku 25 lat ma wyniki 40-latki możemy w porę podjąć działania zabezpieczające jej płodność. Jednym z rozwiązań jest pobranie i zamrożenie komórek jajowych, dzięki czemu możliwe jest odłożenie macierzyństwa nawet w sytuacji, kiedy dochodzi do wygaszania funkcji jajników - dodaje dr Dariusz Mercik z Gyncentrum. Przeczytaj również: Planujesz ciążę po 35 roku życia? Musisz wiedzieć, że… oraz In vitro z komórką dawczyni. Wywiad z dr n. med. Dariuszem Mercikiem Podejrzewasz u siebie przedwczesną menopauzę? Bezskutecznie starasz się o dziecko? Skonsultuj się ze specjalistą endokrynologii rozrodu Gyncentrum. Zadzwoń: 32 506 57 77 Napisz: info@ Konsultacja merytoryczna: dr n. med. Dariusz Mercik Ginekolog położnik, endokrynolog Lekarz z ponad 20-letnim doświadczeniem zawodowym. Specjalista w zakresie diagnostyki i leczenia niepłodności oraz endokrynologii rozrodu. Od wielu lat zawodowo związany z Kliniką Leczenia Niepłodności i Diagnostyki Prenatalnej Gyncentrum. Członek polskich i zagranicznych towarzystw ginekologicznych. Jakie mogą być komplikacje, jeśli dziewczyna ma dopiero 16 lat i jest w ciąży, a termin porodu ma 27 czerwca, to kiedy mogła zajść ciążę? Ciąża młodej mamyJakie mogą być komplikacje, jeśli dziewczyna ma dopiero 16 lat i jest w ciąży, a termin porodu ma 27 czerwca, to kiedy mogła zajść w ciążę? Proszę o odpowiedź. amor2201 Przypuszczalnie pierwszy dzień ostatniej miesiączki to był a do zapłodnienia mogło dojść po około 2 tygodniach (od pierwszego dnia ostatniej miesiączki). Tzn. około (na karcie ciąży jest wpisana data ostatniej miesiączki – do niej proszę dodać dwa tygodnie i wyjdzie dzień zajścia w ciążę).Komplikacje niekoniecznie muszą wystąpić - ale wiek poniżej 18 lat może prowadzić do porodu przedwczesnego, czyli takiego, który odbywa się przed 36. tygodniem ciąży. Często młode przyszłe matki palą papierosy, a to może prowadzić do hipotrofii płodu (tzn. zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu) lub wad serca. Zdarza się, że młode dziewczyny nie potrafią współpracować z położnymi podczas porodu - tzn. nie chcą przeć wtedy, kiedy powinno się to robić itp., dlatego warto zapisać się do szkoły rodzenia lub spotykać się z osobą, która objaśni, na czym polega parcie. Jest to sytuacja nowa i często przerażająca dla 16-letniej dziewczyny. Życie przewraca się do góry nogami - nowy rytm życia z dzieckiem itd. Warto też, aby z młodą mamą był ktoś na sali porodowej - czy to mama, przyjaciółka, partner itd., a także w pierwszych dniach po porodzie (pomóc w pielęgnacji, karmieniu itd. bo zdarza się, że młode mamy cierpią na zespół baby blues - smutki macierzyńskie). Należy zadbać o właściwą dietę młodej ciężarnej - bo często w przypadku młodych dziewczyn dieta nie zawiera wszystkich niezbędnych składników odżywczych - owoce, warzywa, witaminy, kwas foliowy (bardzo ważny - przyjmować w tabletkach zwłaszcza do 12. tygodnia ciąży), unikanie kofeiny, mocnej herbaty. Najważniejsze, aby chodzić na regularne kontrole do lekarza ginekologa i stosować się do jego zaleceń. Pozdrawiam serdecznieCelina Fręczko, położna Najlepsze Promocje i Wyprzedaże REKLAMA Większość z nas postrzega demencję starczą jako problem zdrowotny, który dotyka najczęściej seniorów. Okazuje się, że może ona występować u coraz młodszych osób, nawet w okolicy 40. roku życia. To stadium określane jest wtedy jako demencja o wczesnym początku, która wcale nie musi objawiać się zanikami pamięci. Jak rozpoznać wczesne symptomy? Demencja (tzw. otępienie) nazywana jest jako zespół objawów towarzyszących chorobom mózgu. Rozwija się on podstępnie, sprawiając, że osoby nią dotknięta powoli mają coraz większe trudności z wykonywaniem codziennych czynności. Przyczyn tego stanu rzeczy jest wiele, natomiast spośród nich najczęściej wymieniana jest choroba Alzheimera. Choć ryzyko zachorowania rośnie wraz z wiekiem i daje o sobie znać po 65. roku życia, to istnieją jednak przypadki, w których demencja może uaktywnić się dużo wcześniej, nawet u osób w okolicach czterdziestki. Mamy wtedy do czynienia z tak zwaną "demencją o wczesnym początku". Pierwsze objawy demencji o wczesnym początku można łatwo przeoczyć Około 10 proc. przypadków ma podłoże dziedziczne. U wielu osób, które są nią dotknięte, nie ma żadnych poważnych lub długotrwałych schorzeń. Początkowo pojawiają się subtelne objawy i wcale nie dotyczą pamięci. W tak wczesnym stadium demencja może być niestety trudna do rozpoznania. Pierwsze symptomy można przypisać złemu samopoczuciu i złożyć to na karb między innymi stresu, problemów w pracy lub związku. Co więcej, stopień ich występowania zależy od konkretnej postaci demencji o wczesnym początku. Otępienie czołowo-skroniowe (FTD) jest specyficzną formą otępienia, w której objawy koncentrują się wokół zaburzeń w obrębie płatów czołowych i części płatów skroniowych mózgu. Według danych brytyjskiej organizacji "Alzheimer’s Society", FTD zaczyna częściej atakować osoby niż seniorów. Najczęściej wykrywania jest u pacjentów od 45 do 65 lat. Poradnik Zdrowie: Choroba Alzheimera - skąd się bierze? Trzy warianty otępienia czołowo-skroniowego. Jak je rozpoznać? Obecnie wyróżnia się trzy zasadnicze typy neuropatologicznych FTD i każde z nich objawia się inaczej. Wariant behawioralny to najczęstsza odmiana FTD, która daje o sobie znać w postaci problemów związanych z zachowaniem i osobowością, czyli utrata zahamowań, apatia (brak zainteresowania innymi ludźmi i tym, co się wokół dzieje), zaburzenia motywacji, impulsywne działanie, niecierpliwość, problemy z koncentracją, predyspozycje do osłabionej empatii oraz obsesyjne zachowania. Osoby, które zmagają się z FTD, wykazują skłonność do sięgania po słodkie i tłuste potrawy oraz bogate w węglowodany produkty. Afazja postępująca niefluentna charakteryzuje się stopniowym pogorszeniem funkcji językowych. Z biegiem czasu pojawiają się trudności w porozumiewaniu się z innymi, pogorszenie funkcji językowych, powolna i niepewna mowa, problemy w formułowaniu zdań poprawnych gramatycznie. Wariant skroniowy (otępienie semantyczne), w którym wyróżnia się takie symptomy jak zaburzenia mowy i zachowania, wielmówność przy ubogim słownictwie, czyli trudności w rozumieniu języka i znalezieniu odpowiedniego słowa. Ciąża po aborcji jest możliwa? Na to pytanie próbują sobie odpowiedzieć kobiety, które przerwały ciążę, a w niedługim czasie po zabiegu aborcyjnym pragną mieć dziecko i założyć rodzinę. Decyzja o urodzeniu maluszka po usunięciu ciąży wymaga zastanowienia. Dla wielu kobiet jest przeżyciem wymagającym psychicznego przełamania swoich obaw i negatywnych myśli. Aborcja w Polsce jest legalna jedynie w trzech przypadkach. Nie może być traktowana jako forma antykoncepcji. spis treści 1. Czy ciąża po aborcji jest możliwa? 2. Konsekwencje aborcji 3. Symptomy ciąży po dokonaniu aborcji 1. Czy ciąża po aborcji jest możliwa? Kiedy dziewczęta stają się kobietami, podaje się im do wiadomości wiele mądrości życiowych i złotych myśli na temat tego, co powinny, a czego nie, dla zachowania zdrowia. Jednak to, co zrobią w przyszłości i z jakimi kobiecymi problemami będą się borykać, jest nie do przewidzenia w wieku nastu lat. Jednym z trudnych tematów jest usunięcie ciąży oraz możliwość zajścia w ciążę po aborcji. Zobacz film: "Jakie badania należy wykonać w ciąży?" Komentarze dotyczące ciąży po aborcji są dość kontrowersyjne, tak jak sam temat. Często spotykane jest stwierdzenie, że usuwanie ciąży w młodym wieku lub w czasie pierwszego poczęcia dziecka może skutkować niemożnością zajścia w ciążę w późniejszym czasie. Czy to prawda? Po aborcji płodność wraca od razu. Odradza się jednak podejmowanie współżycia bez zabezpieczenia przed wystąpieniem pierwszej miesiączki. Trudno określić, kiedy ona wystąpi. Zależy to od tego, jak zaawansowana była ciąża i od czynników indywidualnych. Zazwyczaj wskazane jest odczekać 2-3 cykle przed podjęciem starań o kolejną ciążę. 2. Konsekwencje aborcji Kobiety, które miały wykonany zabieg aborcyjny, zachodziły później w ciążę i rodziły zdrowe dzieci. Ciąża po aborcji jest możliwa, kiedy kobieta na nowo zacznie mieć cykle owulacyjne. Istnieją medycznie udowodnione przypadki zajścia w ciążę w niedługim czasie po zabiegu aborcyjnym, jeszcze zanim wystąpiła normalna miesiączka po aborcji. Kobieta może mieć bowiem płodny cykl owulacyjny i uwalniać komórkę jajową już w ciągu dwóch tygodni po zabiegu, ale menstruacja po aborcji pojawia się zwykle po czterech tygodniach, a czasami po sześciotygodniowym okresie od usunięcia ciąży. W związku z tym szanse na zajście w ciążę po aborcji są duże. 3. Symptomy ciąży po dokonaniu aborcji Udokumentowane są tylko nieliczne przypadki, kiedy po zabiegu aborcyjnym ciąża nie była z powodzeniem zakończona. Oznaki ciąży po aborcji mogą obejmować uczucie mdłości, bolesność piersi, zawroty głowy i inne typowe dolegliwości ciążowe. Jeśli usuwanie ciąży zostało przeprowadzone właściwie pod względem medycznym, a kobieta mimo to odczuwa niepokojące objawy, powinna wykonać w domu test ciążowy płytkowy i poczekać na wynik. Wynik testu ciążowego nie daje jednak stuprocentowej pewności, ponieważ zależy od tego, na jakim etapie zaawansowania ciąży została wykonana aborcja. Im późniejszy tydzień ciąży, w którym dokonano aborcji, tym więcej czasu potrzebuje organizm, zanim zacznie normalnie funkcjonować i pozbywać się hormonów ciążowych uwolnionych w ciele. To może skutkować pozytywnym wynikiem testu, nawet po przerwaniu ciąży. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Monika Łapczyńska Położna, fizjoterapeuta, instruktorka szkoły rodzenia, masażystka I stopnia, instruktor rekreacji ruchowej, absolwentka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Zespół Ehlersa i Danlosa to grupa chorób, które różnią się obrazem klinicznym. Ich przyczyną są mutacje genów odpowiadających za syntezę kolagenu i innych składników tkanki łącznej. W zależności od mutacji występującej u pacjenta dominują objawy ze strony określonego układu, na przykład skóry, układu mięśniowo-szkieletowego czy krwionośnego. Zespół Ehlersa i Danlosa – na czym polega?Zespoły Ehlersa i Danlosa to grupa 13 zespołów genetycznych, w których przebiegu dochodzi do zaburzeń syntezy kolagenu i innych składników tkanki łącznej, zaburzeń metabolicznych, a w konsekwencji do defektów budowy i funkcji tkanki łącznej. Poszczególne zespoły różnią się między sobą mutacją, która je wywołuje oraz typem zaburzeń tkanki łącznej będącym jej konsekwencją, a także obrazem klinicznym. Sposób dziedziczenia również nie jest identyczny we wszystkich zespołach Ehlersa i Danlosa – niektóre dziedziczone są w sposób autosomalny dominujący, inne autosomalny recesywny, a ponadto niekiedy mutacje powstają spontanicznie i choroba występuje u członka rodziny, u której we wcześniejszych pokoleniach jej nie obserwowano. Najczęściej występującym zespołem jest Zespół Ehlersa i Danlosa z nadmierną ruchomością stawów – dotyczy 1 przypadku na 10 000 urodzeń. Natomiast najcięższym jest Zespół Ehlersa i Danlosa naczyniowy. Zespół Ehlersa i Danlosa – objawyObjawy występujące w poszczególnych zespołach są różne. Najbardziej typowymi symptomami dla całej grupy zespołów są te dotyczące stawów (nadmierna ruchomość), skóry (zwiększona rozciągliwość) i naczyń krwionośnych (delikatność i kruchość ścian). Jednak lista możliwych objawów jest o wiele dłuższa. W zespole Ehlersa i Danlosa mogą występować następujące zaburzenia: nadmierna ruchomość stawów – może wystąpić już u noworodków, np. jako wrodzone podwichnięcie stawu biodrowego, a w dorosłym życiu może prowadzić do częstszego występowania choroby zwyrodnieniowej stawów; zaburzenia skóry – w przypadku zespołu Ehlersa i Danlosa jest ona nie tylko nadmiernie rozciągliwa, ale także delikatna, cienka i czasami określana jako przezroczysta, a ponadto łatwo ulega uszkodzeniom; dłonie i stopy mają charakterystyczny „starczy” wygląd ze względu na głębokie bruzdy obecne już w młodym wieku; kruchość ścian naczyń krwionośnych – jest przyczyną licznych zaburzeń: od łatwego siniaczenia, poprzez wczesne powstawanie żylaków kończyn dolnych, aż po występowanie wad zastawek serca, tworzenie się tętniaków, zagrażające życiu rozwarstwienia i pęknięcia ścian naczyń czy pęknięcia wspomnianych tętniaków; obniżenie napięcia mięśniowego, zaniki mięśniowe, przykurcze w stawach, niekiedy pęknięcia ścięgien lub samych mięśni; przewlekłe bóle dotyczące układu kostno-stawowego; zniekształcenia w obrębie układu kostnego – zarówno szkieletu osiowego (dotyczące kręgosłupa (skolioza, kifoskolioza), klatki piersiowej i kości czaszki), jak i obwodowego – szczególnie w obrębie stóp i palców rąk; zaburzenia metabolizmu tkanki kostnej – skutkują wczesną osteopenią i osteoporozą, a co za tym idzie zwiększonym ryzykiem złamań niskoenergetycznych; u dzieci opóźnienie rozwoju ruchowego i wzrostu; zaburzenia struktury narządów wewnętrznych – wynikają z kruchości tkanek; skutkują zwiększoną tendencją do powstawania uchyłków ( w esicy czy pęcherzu moczowym) oraz wzrostem ryzyka pęknięcia narządów, np. macicy w czasie ciąży; osłabienie ścian jamy brzusznej oraz dna miednicy i zwiększone ryzyko powstawania przepuklin czy wypadania narządu rodnego u kobiet; liczne zaburzenia narządu wzroku – od ciężkich wad wzroku wynikających z zaburzeń refrakcji, obecności zeza, poprzez wady budowy twardówki i rogówki oraz zwiększone ryzyko odwarstwienia siatkówki, po możliwe pęknięcie gałki ocznej; zaburzenia narządu słuchu – również całkowita głuchota; wady wrodzone podniebienia i zębów; wczesne i ciężkie choroby przyzębia – mogą prowadzić do utraty uzębienia. Zespół Ehlersa i Danlosa – jak się go rozpoznaje?Podejrzenie zespołu Ehlersa i Danlosa wysuwa się na podstawie kryteriów klinicznych choroby. Do potwierdzenia rozpoznania konieczne jest wykonanie badania genetycznego i identyfikacji mutacji. Wyjątkiem jest EDS z nadmierną ruchomością stawów, który rozpoznaje się jedynie za pomocą kryteriów klinicznych. Jako badania pomocnicze zastosowanie znajdują badania obrazowe (rentgenowskie, tomografia komputerowa, ultrasonografia czy badanie echokardiograficzne) oraz badanie okulistyczne, laryngologiczne, stomatologiczne i wiele innych, ukierunkowanych na diagnostykę lub kontrolę zmian występujących w konkretnych układach i narządach. Zespół Ehlersa i Danlosa – leczenieZespół Ehlersa i Danlosa jest przyczyną zmian dotykających licznych narządów i układów. W związku z tym liczba i rodzaj interwencji terapeutycznych, jakie mogą okazać się konieczne, jest bardzo długa i dotyczy wielu specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycznych, np.: w przypadku nadmiernej ruchomości stawów istotnym działaniem jest fizjoterapia, głównie kinezyterapia ukierunkowana na zwiększenie siły mięśni, która pomaga w stabilizacji stawów; niekiedy należy zastosować zaopatrzenia ortopedyczne ułatwiające poruszanie się, a w najcięższych przypadkach konieczna jest operacja ortopedyczna; gdy u pacjenta występują osteoporoza i patologiczne złamania, stosuje się leki przeciwosteoporotyczne; w przewlekłym bólu podaje się leki przeciwbólowe i przeciwzapalne; w przypadku zmian obejmujących układ sercowo-naczyniowy konieczne mogą okazać się interwencje kardiochirurgiczne lub z zakresu chirurgii naczyniowej ratujące życie. Każdy pacjent ze stwierdzonym Zespołem Ehlersa i Danlosa w zależności od typu musi pozostawać pod opieką specjalistów, poddawać się kontroli stanu zdrowia w zalecanym przez nich harmonogramie oraz dostosowywać swą życiową aktywność do stanu organizmu, np. unikać sportów kontaktowych, dźwigania ciężarów, ściśle kontrolować ciśnienie tętnicze krwi ze względu na możliwość rozwoju tętniaka oraz pęknięcia tętnicy. Przeczytaj również:Problemy ze stawami – co suplementować?

ciąża w młodym wieku objawy